takvimler

hangi mevsimi

gösterir bilmem

belki de yağmurlar

yağıyordur

sükunu damıtamayan

harflerin üstüne

mutludur insanlar

kaybedilmiş

sevinçlerden habersiz

bir bayram arefesinde

ay ışığı

göğün avuçlarında

raks ederken

kalbim bir çiğ tanesini

beklemekte

gecenin en ince

yaprağını seyrederek

badesinden kederin

bir kez daha içmekte

yüzünü toprağa

dönen her çiçek

çileyi mektep

bilsin burada

huzuru yakalayabilmek

ümidiyle

dolaşmasın

ayaklarımız boşuna

gurbet hicrandan

ibarettir aslında

ayın on dördünde

ışık suları

sırmalı makasıyla

kesmekte

dilim lâlde duruyor

sihirli ikliminde

sözün tutulmuş

kırmızı bir gül

ahtı var gibi yârine

dikenlerle kuşatılmış dalında

ölene dek susmakta

kapattım

gözlerimi bir gece

araf’ta buldum kendimi

ne bir adım ileri,

ne de bir adım geri

“bağışla bizleri”

dedim uykumda

“ya âlemlerin Rabbi”