Taşıyla  toprağıyla

Gökyüzü,  güneşi, yıldızı ayıyla

Bizimken  dünya;

Büyüyorduk  düşe  kalka.

Ağaçlarımız  vardı ,

Evimizin  bahçesinde.

Bir  de  küçük erik ağacı…

 En çok da onu severdim.

“Sula, büyüt senin olsun”  demişti babam.

Yaslanıp gövdesine uyurdum bazen.

 Gece-gündüz  su verdim.

yeşillendi, ben  neşelendim.

 Eğilirdi  dalları  üzerime,

Çıkabilseydi  topraktan  

Koşacaktı  benimle…

Sarı  sıcak  günleriydi  güneşin.

Biz  mahallenin  yaramazları,

 Bir  kuşun  yuvasını  bozmuştuk;

Yavrular  varmış  içinde.

Düştüler yere, kalkamadılar.

Korkup  kaçtık  oradan.

Daha  rüzgâr  değmemişti  kanatlarına;

Oyunumuzun  kurbanı  oldular.                                                                                                        

Suçlu  bizdik,

Kuşlar, ağaçları  sorguladılar.

İnanın  bin  bir  kere pişmanım!

O  gün  bu  gündür,

Bütün  kuşlardan utanırım.

Bırakıp  gittim bir gün,

Ayrı  kaldım

 Evim  ve  Erik  Ağacımdan.

Döndü  devran, geçti  zaman.

Hasretimiz  bitti  derken;

Yıkıldım!

Hangi  yürek  dayanır  buna;

Karıncalar  yuvalanmış,

Yanmış, sararmış bir yanı.

Paslı  çiviler  çakılmış  yarasına.

Beraber  büyüyecektik  hani!

Kuşlar  konacaktı  dallarına,   

Başıma  düşecekti  meyvelerin.

 Resmini  çekecektim;

Sevdiğim  kızla, senin.

Erik  Ağacım, oldu mu şimdi?

Neden  direnmedin?

“Yaşamak  benim  de  hakkımdır!” demedin.

Ağlamayacağım  işte!

Yakışmaz  bize  yas  tutmak.

Bak,  ŞİİR  oldu  kuruyuşun!

İhanete  meydan  okuyor;

Dimdik,  ayakta  duruşun!